dünya gülümsüyorken henüz;
bir gölgeyi öperken kaburgasından
kurşun zımparalıyor son üç parmak
zar atıyor zaman..
parsellere bölünüyor insan doğası
katrelerden sızıyor ayak izi
bir eksenden kayar fikir ve;
aziz değildir!
çetrefilli anarşist bir eylem,
evren, eksen secde ve mavera!
gökyüzüne sırtını dönüyor toprak

ve ben diye başlayarak!
mitralyözlerimin etimden sıyrılmasını izlerken
anladım ki savunmasızım..
bir kum saati dönüyor şakaklarımda
metafora uğruyor bira şişeleri, şarap kadehleri.
katılmadığım onca savaş..
sırtımda ilelebet taşıyacağım palaska
ciğerime oturan leke
gözümden sızan kin...